Hugleiðingar um laufblað sem breyttist í stjörnuþoku

Nú hefur kenningin um Miklahvell verið tekin sem sjálfsagður hlutur í þó nokkuð langan tíma.  Það eru þó til stjörnufræðingar og alheimsfræðingar sem halda því fram að eitthvað sé bogið við þessa kenningu.

Þeir sömu vísindamenn hallast frekar að því að alheimurinn sé mun eldri og að hann sé í raun stöðugt að verða til og eyðast á sama tíma.  Þannig hverfa sólkerfi af sjónarsviðinu en ný myndast í staðinn.  Á heildina litið væri alheimurinn stöðugur- eða steady state þótt einstaka stjörnur "deyi" og nýjar myndist.

Nú er ég ekki nógu fær í stærðfræði til þess að geta tjáð þessar hugmyndir á stærðfræðilegan hátt.  Né get ég heldur skorið úr um gildi þeirra.  Ég gæti kannski samið snoturt ljóð til að lýsa þessu í staðinn.  En eitt er ljóst.  Náttúrulögmálin svokölluðu gilda um allan alheiminn eins og Newton sagði - það er einhvers konar alheimslögmál eða sumir segja alheimsmeðvitund sem tengir alla hluta alheimsins saman.  Við sem manneskjur erum hluti af ævintýri sem er svo miklu stærra og stórkostlegra en við sjálf.  Ef við getum uppgötvað þetta ævintýri og fundið til barnslegrar gleði yfir því að vera hluti af jafn stórkostlegri veröld, þá eigum við möguleika á því að finna sanna hamingju sem er ekki háð ytri aðstæðum (sem eru sífellt að breytast).  

Albert Einstein vissi að það er regla eða lögmál í alheiminum.  Hann gekk strax út frá lögmálinu sem gefnu og þannig komst hann að niðurstöðunni um afstæðiskenninguna.  Ef við fikrum okkur áfram eftir lögmálunum eða stærðfræðijöfnunum þá getum við nálgast hinn fagra kjarna alheimsins.  Vegna þess að stærðfræði er fögur.  Hugsum okkur t.d. að við finnum stærðfræðijöfnu sem lýsir laufblaði.  Laufblaðinu er nákvæmlega lýst, bæði innri og ytri gerð þess, svo og lífinu sem í því býr.  En stærðfræði okkar er enn ófullkomin.  Við getum ekki lýst einu laufblaði með stærðfræðijöfnum, hvað þá heilu tré, eða skóginum öllum.  

Nú er það augljóst mál að í laufblaðinu er fólgin orka og skv. eðlisfræðinni þá varðveitist orkan alltaf, hún breytir einungis um form.  Þannig að þegar laufblaðið deyr þá varðveitist orka þess en breytir um form.  Eitt laufblað getur þannig farið í hringrás og orðið síðar hluti af fjarlægri stjörnuþoku, á meðan minningin um laufblaðið sem eitt sinn var hluti af tré, varðveitist í sameiginlegu minni alheimsins.

Og lokapunktur varðandi þetta sameiginlega minni.  Skv. strengjakenningunni á efni sem fer inn í svarthol ekki að eyðast, heldur breytist það í strengi, og strengirnir hafa minni þannig að efnið hefur minni í sjálfu sér.  Stóllinn man að hann er stóll, og leitar aftur í sama form stólsins. Það er eins gott að hann gerir það vegna þess að ég sit í honum. Eitthvað inni í sjálfri mér, köllum það gen eða DNA, man að ég er ég.  Spurningin um alheimsminni er hins vegar flókin bæði heimspekilega og trúarlega.  En væri það ekki stórkostlegt ef líf og saga okkar allra, myndi varðveitast sem hluti af minni alheimsins.  Þá værum við a.m.k. í þeim skilningi eilíf, hvernig sem við annars skilgreinum eilífðina. 

Athugasemdir

[Jón Sigurgeirsson , 29.7.2008 kl. 18:15]

Orðanotkun stjörnufræðinga vefst alltaf fyrir mér. Alheimur er í mínum huga og flestra ólærðra manna  allt. Stjörnufræðingar tala um marga alheima. Alheimurinn eins og ég skil hann hlýtur að vera óendanlegur. Ég get ekki skilið að hið óendalega geti stækkað. Í því sambandi er það sem við sjáum með bestu glerjum og tólum krækiber í helvíti þó okkur finnist það ógnar stórt. Ég þyrfti ef til vill að læra eitthvað í stærðfræði til að skilja þetta.

[Júlíus Valsson, 29.7.2008 kl. 21:28]

Öndun Brahmans....

[Anna Benkovic Mikaelsdóttir, 30.7.2008 kl. 09:29]

Frábær pæling...takk