Eru húmanistar að reyna að eigna sér raunvísindin (sem þeir eiga ekki)?

Nú er það svo að ég á bæði vini sem eru húmanistar, búddistar, og múhameðstrúarmenn fyrir utan alla hina almennt kristnu vini mína.  En eitt fer verulega í taugarnar á mér.  Það er hvernig þeir sem segjast vera atheistar og húmanistar reyna stöðugt að eigna sér raunvísindin.  Húmanistar ganga jafnvel svo langt að segja að viðkomandi geti ekki verið raunvísindamaður nema hann sé atheisti og húmanisti um leið. 

Nú er það svo að helstu raunvísindamenn samtímans eins og Hawking og Einstein neituðu því aldrei að Guð gæti hugsanlega verið til á bakvið þau náttúrulögmál eða logos sem er að finna í alheiminum.  Auk þess þá finnst mér að vísindamenn eigi að fá að hafa sín trúarbrögð persónulega í friði ef þeir á annað borð aðhyllast einhver trúarbrögð.  Þar með er ekki sagt að grípa eigi til yfirnáttúrulegra skýringa á náttúrulegum fyrirbærum.  Heldur er það einfaldlega þannig að þekking raunvísindanna nær ekki inn á hið "guðlega svið", þar sem raunvísindin enda þar taka guðfræðilegar pælingar við. 

Mér finnst margir atheistar og húmanistar í raun og veru vera "raunvísindatrúar ", þ.e. þeir trúa á raunvísindin og hina vísindalegu aðferð.  Það er svosem í góðu lagi en viðkomandi verða þá líka að viðurkenna það að bókstafleg trú á raunvísindin flokkast einnig sem trúarbrögð.  Þeir eru því ekki "trú-lausir" vegna þess að hvernig er hægt að vera trú - laus????  Maður sem hefur enga trú hann fer ekki fram úr rúminu á morgnana.  Menn verða því að setjast niður og hugsa:  Á hvað trúi ég eiginlega???  Sú sjálfsuppgötvun er holl.  

 

Athugasemdir

[Auður H Ingólfsdóttir (IP-tala skráð) 10.2.2008 kl. 18:06]

Algerlega sammála þér núna kæra vinkona....

[Sigurður Ásbjörnsson, 11.2.2008 kl. 23:59]

Trúarbrögðin eru náttúrulega bara svo órökrétt að maður eins og Hawking klórar sér í kollinum með þaulreiknaðan skilning á heimsmyndinni.  Segir síðan: "Guð, jamm hvað eigum við að gera við hann?"

[Greta Björg Úlfsdóttir, 13.2.2008 kl. 20:13]

Í janúar s.l. stóð ég í mikilli orðasennu hér á Moggablogginu við einn af stjórnarmönnum Siðmenntar út af einmitt þessu umræðuefni. Mig langar til að benda þér á ræðu sem Kurt Vonnegut, rithöfundurinn frægi, hélt um þetta efni árið 1992:

Why My Dog is Not a Humanist 

[Anna Benkovic Mikaelsdóttir, 13.2.2008 kl. 21:50]

Nú er ég ekki atheisti, en eftir því sem ég les biblíuna meira og bloggast á við kristlinga fjarlægist ég það að kallast kristin! Held þú vitir hvað ég meina?...alla vega langar mig að spyrja þig í einlægni hverja skilgreiningu þú telur vera á "kristnu siðgæði"?  Skiptir mig miklu máli hvað þér finnst!

kær kveðja,

[Ingibjörg Álfrós Björnsdóttir, 13.2.2008 kl. 21:54]

Sæl Anna mín.    Kristinn  manneskja á  að taka sér Krist til  fyrirmyndar en ekki endilega kirkjuna.   Sennilega ertu að  fjarlægast kirkjuna  en  Kristur er hjá  þér.

[Anna Benkovic Mikaelsdóttir, 13.2.2008 kl. 22:16]

úuf, ég vona að hann sé hjá mér?  ...en vandkvæði mín felast virkilega í sannleiksleit minni og hvernig heilbrigð skynsemi bannar mér algerlega að taka kirkjuna alvarlega (kannski á aðdáun mín á boðskap krists þátt í því?). En kristin kirkja er boðberi kristni?

ÉG hef enn ekki náð að sættast við þetta?

Saga kirkjunnar ...bæði í fortíð og nútíð fjallar um vald, ekki boðskap Krists!

PS. Kem bráðum í heimsókn! 

[Jóhann Páll Jóhannsson, 14.2.2008 kl. 19:40]

Páll postuli skrifaði í Hebreabréfinu: ,,trúin er fullvissa um það sem menn vona, sannfæring um þá hluti sem eigi er auðið að sjá". Ég sé enga ástæðu til að dvelja daglangt undir sæng sökum skorts á slíkri óskhyggju.

[Magnús V. Skúlason, 18.2.2008 kl. 09:48]

Hitt er svo annað mál, Jóhann, að ef menn leita alltaf „hærra og hærra“ að þá má vera að þeir séu að leita eftir einhverju æðra og meira, er það ekki?

[Jóhann Páll Jóhannsson, 18.2.2008 kl. 17:26]

Satt er það, en fyrir mér er sannfæring og fullvissa um tilvist ósannaðra fyrirbæra einfaldlega uppgjöf frammi fyrir lífsins gátum. Ég er á þeirri skoðun að í handanheimsóskhyggju kristninnar felist vanvirðing við mannlega tilvist, jörðina og lífið; að þetta æðra og meira (sem við hin leitandi keppumst að) búi fyrst og fremst í lífinu sjálfu og listinni.

[Jóhann Páll Jóhannsson, 18.2.2008 kl. 18:12]

Ég klúðraði orðalaginu í fyrstu málsgreininni; ég meina ekki ,,ósönnuð fyrirbæri", heldur ósjáanleg fyrirbæri sem fátt bendir til að séu raunveruleg.