Dauðinn og blómið

Dauðanum leið illa. Það hafði verið annríki hjá honum undanfarið og mikið að gera í stríðsátökum víða um heim. En hann var ekki sáttur. Honum fannst hann vera í skítverkunum. Hann var alltaf að hitta sárþjáð fólk, og það eina góða við starfið var að hann gat leyst fólk frá óendanlega mikilli þjáningu. En síðan horfði hann bara á eftir því hverfa inn í hvítt bjart ljósið og hann stóð sjálfur eftir, einn og einmana, umvafinn djúpu, þykku myrkri.

Hann vissi upp á sig syndina. Hann hafði syndgað og það hressilega. Honum hafði verið boðið þetta starf til að bæta fyrir syndir sínar og hann hafði játað, meira að segja svarið eið. En núna leið honum illa. Einmanaleikinn nísti hann inn að beini.  Hann tók utan um ljáinn og fór yfir eyðimerkur Sýrlands þar sem hann hafði dvalið mikið undanfarið. Hann hafði  fengið sig fullsaddan af grimmd mannanna. Hann vissi reyndar að eitt sinn hafði hann sjálfur verið grimmur konungur, e.t.v. grimmasti konungur allra tíma, en núna var hjarta Dauðans fullt af hryggð. Hann fann bara til óendanlegs trega og sorgar þegar hann hugsaði um öll þessi átök milli manna, og allt þetta miskunnarleysi. Kannski var hann að verða þunglyndur.

Allt í einu sá Dauðinn eitthvað rautt og fagurt í miðri eyðimörkinni. Hann nam staðar. Við fætur hans stóð blóm, rautt og hraustlegt, með græn blöð og brosti hamingjusamlega mót birtu sólar. Dauðinn settist niður á hækjur sínar. Hann þorði ekki að snerta blómið, af því að allt sem hann snerti fór yfir fljótið Styx og inn í ríki himnanna. En Dauðinn gat ekki annað en horft. Rauði liturinn í blóminu var regnbogakenndur, og jafn fögur litbrigði hafði Dauðinn aldrei séð. Hann horfði á blómið, og honum fannst sem hann væri að drekka vatn lífsins og hann fann endurnærandi kraft streyma um sig. „Þakka þér Drottinn, Himnanna faðir, „ sagði Dauðinn og grét hvítum tárum. Jafnvel mér sýnir þú miskunn, mér sem var grimmasti konungur Jarðar.

Dauðinn stóð upp. Hann sleit ekki upp blómið, af því að hann kunni að bera virðingu fyrir lífinu. Enginn vissi eins vel og hann hversu lífið var mikils virði. Hann sem var dæmdur til að vera Dauðinn sjálfur. Dauðinn þurrkaði tárin af hvörmum sér. Um leið heyrði hann sprengingu í fjarska. Það féllu sprengjur í Damaskus. Dauðinn andvarpaði, signdi sig og hélt burt í átt til borgarinnar.