Örsaga til heiðurs Tímanum og vatninu

Ég geng ekki alltaf heil til skógar.  Stundum sekk ég eins og steinn ofan í blásvart vatnið og hvíli í vatni sársaukans sem er þungt og djúpt eins og vitund míns sjálfs.Sársaukinn er eins og hvítur eldur sem hreinsar mig. Ég er málmur í deiglu eldsins og ég mótast í brennandi eldhafi. Ég rís upp úr sársaukanum hert í eldi og sterk eins og stál. Ég er sterk - hönd mín er sterk og ég held fast í hönd þína.Ég þoli minn eigin sársauka. Ég á erfiðara með að þola sársauka þinn. Þegar ég horfi á þig þjást þá græt ég og sný mér til veggjar til þess að þú sjáir ekki tár mín falla til jarðar. En ég er sterk. Hendi mín er mjúk og líknandi og ég strýk köldu klæði eftir enni þínu og ég ber vatn að þurrum vörum þínum og gef þér að drekka. Kærleikur minn til þín er sterkur eins og logandi spjót og ég held þér í hendi minni eins og ómálga barni.En ég hef einnig minn eiginn sársauka. Í ríki sársaukans vil ég helst vera ein og ég ligg í myrkrinu í vatninu sem er djúpt eins og vitund míns sjálfs. Ég ligg í vatni sársaukans og hvílist þar á meðan að skógareldarnir geysa og jörðin brennur. Ekkert er til fyrir mér nema þessi sársauki sem umlykur mig og umvefur mig. Ég ligg í vatni sársaukans en dey ekki. Ekkert getur snert mig. Síðan líða nokkrir dagar...Og eins og fiðrildi vakna ég til lífsins,  rís upp úr vatninu og hrindi sársaukanum frá mér af því að ég er sterk eins og gyðja og djúp eins og steinn sem sekkur ofan í blásvart vatn. Og ég sefa grát þinn og tek burt sársauka þinn og geri hann að mínum sársauka sem ég ber næst hjarta mínu djúpt inni í sálinni þar sem enginn getur tekið hann frá mér.

Athugasemdir

[Vilborg Eggertsdóttir, 7.3.2007 kl. 01:33]

Ótrúlega falleg lýsing á ölduróti tilfinninganna á því mikla umbreytingaskeiði andstæðanna í mótun og þroskaferli jarðlífsins og að horfast í augu við sársaukann í okkur sjálfum, viðurkenna hann sem hluta af okkur eins og öllu öðru --- því við erum jú allt sem ER. Lifðu heil!

[Steingerður Steinarsdóttir, 7.3.2007 kl. 10:18]

Flott prósaljóð

[Anna Benkovic Mikaelsdóttir, 7.3.2007 kl. 21:30]

Þú ert að lísa mínu þunglyndi, kæra, kæra Ingibjörg!