Ljóð eftir Wislawa Szymborska (þýð. IEB)

Ég á mikið að þakka

Þeim sem ég elska ekki

 

Fegin að viðurkenna

Að þeir eru nákomnari einhverjum öðrum

 

Ég finn til gleði yfir því

Að vera ekki dís drauma þeirra

 

Ég er róleg í návist þeirra

Ég er frjáls

Þessi ást gefur hvorki af sér

Né veit hvernig á að þiggja

Ég bíð þeirra ekki

Við glugga eða dyr

Þolinmóð

eins og sólúr

Ég get skilið

Það sem ástin skilur ekki

Og fyrirgefið það

Sem ástin getur aldrei fyrirgefið

 

Það er ekki heil eilífð sem skilur að fund og bréf

Heldur einungis nokkrir dagar eða vikur.

Það er alltaf gott að ferðast saman

Tónleikar sem hlustað hefur verið á

Skoðaðar dómkirkjur

Einstakt landslag

 

Og þegar sjö hæðir og ár

Skilja á milli okkar

Þá eru það hæðir og ár

Sem við þekkjum vel af landakortum.

  

Athugasemdir

[Sigurður Þór Guðjónsson, 4.3.2007 kl. 21:21]

Þetta ljóð er mér fullkomlega óskiljanlegt. En ég hef á tilfinningunni að það sé tóm uppgerð.  Skáldkonunni er auðvitað alveg sama um allt þetta ókunnuga fólk og ætti bara að segja það á einfaldan hátt í stað þess að vera með þetta orðagjálfur.

[Ingibjörg Álfrós Björnsdóttir, 4.3.2007 kl. 21:35]

Kæri Sigurður.  Þú ert stórkostlegur bloggvinur og mikils virði

[Sigurður Þór Guðjónsson, 5.3.2007 kl. 00:08]

En hún er samt stórskáld helvítis kellíngin.

[Steingerður Steinarsdóttir, 5.3.2007 kl. 14:29]

Ég get ekki verið sammála Sigurði. Mér finnst stórkostlegt hvernig hún lýsir því frelsi sem maður finnur fyrir í návist þeirra sem manni er sama um. Þegar maður reynir að slá í gegn, hafa áhrif á aðra eða heilla þá verður maður þvingaður og allt annar en maður er og/eða sá sem maður vildi vera. Þess vegna er hægt að vera þakklátur þeim og finna til kærleika gagnvart þeim sem manni er í raun sama um.

[Guðný Anna Arnþórsdóttir, 6.3.2007 kl. 22:31]

Öldungis frábært sjónarhorn á það að vera ekki í hlekkjum tilfinningabanda...ef svo má að orði komast. Getur verið dýrmætt í sjálfu sér! Þessi kona er stórmerkileg, er að tékka á henni í þessum skrifuðum orðum.