Grænir lækir

Árið 1993 ferðaðist ég til austurhéraða Eistlands skammt frá borginni Narva.  Eftir því sem við komum nær landamærum Rússlands varð landslagið furðulegra.  Í olíuskífunámunum runnu sjálflýsandi grænir lækir og svartir kolahaugar teygðu sig til himins.  Skammt frá rann áin Purtse olíumenguð og brún út í Eystrasaltið.  Okkur var sagt að öll vatnsból í nágrenninu væru menguð af fenóli.  Gamlar sovéskar verksmiðjur stóðu tómar eins og fornar risaeðlur með brotna glugga og auða sali.  Eistlendingarnir sögðu að þetta væri það sem sovéska stjórnin hefði skilið eftir sig þegar hún fór.  Ég vil benda þeim á sem vilja kynnast alvöru mengun að fara til staða eins og Níkel eða Novosíbírsk.  Við hljótum að hugsa til þess hér á Íslandi að koma í veg fyrir að slík eyðilegging eigi sér stað hér á landi.